سه کلام جادویی

اصل مهمی که ما را به این باور برساند که در کشتگاه ضمیر ما غنچه رشد و کمال و بذر نبوغ و خلاقیت در حال بارور شدن و شکوفا شدن است و ذات هر انسانی از آن برخوردار است. نبوغی که در اندرون ما وجود دارد؛ هر آن منتظر است تا بیدارش نماییم و میله های زندان روحی خود را از جا درآوریم و قفل روح را بگشاییم و زندانی خفته را از خواب گرانش بیدار سازیم و آزادش نماییم تا رها و آزاد به پرواز درآید و اعجازها بیافریند. در واقع ما زندانیان روح خود گشته بودیم و مرتبا از پشت میله ها در گوش زندانی مان می خواندیم: «من آدم خوبی نیستم. نمی دانم چکار باید بکنم،  روزگار سختی دارم، امیدی ندارم و بیچاره و بینوا و حقیر و ناتوان شده ام. از مال دنیا هیچ چیز ندارم و اصلا کسی نیستم…»

در واقع این خود ما بودیم که چنین حال و وضعی برای خود به وجود می آوردیم. پهلوانی که می توانست کوه ها را هم جابه جا بکند